Paloma Elsesser in een interview op de cover van VOGUE: "Ik ben niet verantwoordelijk voor een hele industrie"

Je hebt je platform in het begin gebruikt voor sociale doelen. Waarom is dit belangrijk voor je en is deze behoefte in de loop der jaren veranderd?

Het komt in golven. Ik ben me er terdege van bewust dat mijn beroep me de mogelijkheid biedt om verandering op grotere schaal vorm te geven. Dit is allesbehalve vanzelfsprekend – en ik neem het niet licht op. Het is een groot voorrecht, maar ook een verantwoordelijkheid. Mijn begrip van mijn doel of missie verandert echter van tijd tot tijd, omdat ik ook voor mezelf moet zorgen en ervoor moet zorgen dat dit 'doel' me voedt, maar me niet definieert. Lange tijd vond ik het zinvol om anderen zichtbaarheid te geven. Maar ik ben er niet verantwoordelijk voor dat mensen zich gezien voelen. Ik ben niet verantwoordelijk voor een hele branche. Ik ben niet verantwoordelijk voor het veranderen van trends – of voor het uitdagen ervan. Ik ben gewoon een mens. Het is een beetje zoals recyclen: het is belangrijk als individuen het doen. Maar het heeft pas echt impact als we het samen doen. Ik probeer mijn steentje bij te dragen. En ik hoop dat anderen dat ook doen.

Ik kan me voorstellen dat het heel vermoeiend is om als een van de weinigen, zeg maar, steeds maar weer over het onderwerp lichaamsdiversiteit te moeten praten.

Ik zal me altijd door dit onderwerp gedreven voelen. Maar soms moet ik gewoon voor mijn eigen leven zorgen. Ik kan niet constant de martelaar zijn van elk maatschappelijk probleem dat zich voordoet, zolang ik mijn leven – zowel privé als publiek – maar met integriteit, toewijding en een zekere mate van consistentie leef. Ik geloof wel dat we als mens fundamenteel verantwoordelijk zijn voor elkaar. De vraag is: hoe? En: binnen welk kader mag ik deze verantwoordelijkheid überhaupt dragen? Er bestaat een heel beperkt idee van wat activisme of een standpunt inhoudt – dat je constant online iets moet uiten, een standpunt moet innemen in interviews en in panels moet zitten. Maar op dit moment ben ik op een punt beland dat ik dat niet in deze vorm wil doen. Dat kan natuurlijk elk moment veranderen. Maar voor nu is dit hoe het is."

Wat maakt je momenteel gelukkig – en wat baart je zorgen?

Wat me tegenwoordig gelukkig maakt, zit hem vooral in kleine momenten. Ik heb een lijstje – een gelukslijst – waarop ik dingen opschrijf die me gelukkig maken. Ik deel het met iemand, dus het wordt constant bijgewerkt. Het gaat over kleine, bijna onopvallende geluksmomenten. Bijvoorbeeld (ze leest voor van haar telefoon): Wanneer mijn oma lacht om haar eigen grappen. Een perfecte sandwich. Het moment tussen inslapen en slapen. Een kind iets leren. Een diepe band opbouwen met een vreemde. Wanneer mijn moeder mijn rug krabt. Mijn broertje 'broertje' noemen – ook al is hij nu 28. Opgewonden gezichten. Zingend in de auto. Hand in hand. Oude dames die in groepjes lopen. FaceTime-gesprekken. Een goed underdogverhaal. Oncomfortabele maar geweldige schoenen . Precies weten hoe iemand van wie je houdt zich voelt – en hoe diegene aan je denkt. Vriendelijkheid. Wanneer ik perfect naast elkaar parkeer. Geld vinden in een oude jas. "Dat deed me aan jou denken." Fris linnengoed. "Oh, wat een mooie lade." Oude aantekeningen in boeken. De geur van olieverf. Stilte die veilig voelt. Wanneer iemand de eerste hap neemt van iets wat ik heb gekookt. Rustige ochtenden. Een stretch die iets in mijn lichaam reset. Wanneer iemand een plek voor me vrijhoudt. Alleen zijn zonder me eenzaam te voelen. Badjassen. Zoute boter. Elkaar plagen. Vergeven. Vergeving ontvangen.

Wauw, dat is mooi! Ik moet ook een gelukslijstje beginnen.